بهایِ عشق من مرگست و، زان کمتر نمی گیرم
جزای هجرِ من وصل و، از آن خوشتر نمی گیرم
پریشان می مکن زلفت، که همچون مرغ نیمه جان
هوای تیغِ مرگم هست و، زان کمتر نمی گیرم
همین عالم مرا بنگر، که در آن عالمِ باقی
کلاهِ عشق و دلداری، دگر بر سر نمی گیرم
مکن عیبم ز چشمِ تر، کزین غمّازِ* خیره سر
بجز خونابه ی دل را، از او بهتر نمی گیرم
چو خونم میچکد از چشم، دلم پیمانه ی می کن
که من پیمانه ی می را ز کوزه گر نمی گیرم
بده ساقی میِ سوری*، و از پا بر سرم انداز
کز آنچه نزدِ تو باشد ز چشم تر نمی گیرم
دلم گوید شباهنگا، که جام آخرینم را
ز دست هیچ مهروئی، بجز دلبر نمی گیرم
* غمّاز = سخن چین ، غمزه زن
* می سوری = شراب ارغوانی
درباره این سایت